"Wat een grappig ouderwets pin-apparaat!" De jonge vrouw voor me in de rij was duidelijk geamuseerd om wat er inderdaad uitzag als een bakbeest van een automaat. "Nee mevrouw, deze heeft grote cijfers, speciaal voor oudere mensen". De vrouw achter de kassa van het Haags Gemeentemuseum, zelf ook de jongste niet meer, legt met lede ogen uit dat het museum vooral oudere bezoekers ontvangt. Hoewel er alles aan wordt gedaan om ook jongeren te trekken. Zo is het hele souterrain nu ingericht als permanente tentoonstelling voor het middelbaar onderwijs. Een prachtige bonte verzameling van prikkelende kunst die uitnodigt tot actieve deelname en vragen oproept, zonder verklarende bordjes.
Mooi gevonden, lijkt me goed dat musea zich blijven vernieuwen en zoeken naar manieren om publiek te blijven trekken. Toch heeft het ook iets verontrustends. Het is hetzelfde fenomeen als waar de kwaliteitskranten en omroepen mee kampen: alles moet tegenwoordig in snelle, hapklare brokken worden aangeboden, anders zapt of klikt het publiek al snel verveeld door. "Het jongere publiek", had ik eerst staan, maar dat mag tegenwoordig wel worden gegeneraliseerd naar "het publiek". Zelf had ik ook al veel te lang geen museum meer bezocht. Nu heb ik een museumjaarkaart, als stok achter de deur.
Wordt het niet tijd dat de "trage media" van beeldende kunst, klassieke muziek, literatuur, en kwaliteitsjournalistiek de handen ineenslaan en samen een vuist maken tegen de macht van de snelle middelmaat? Zolang we ons er niet bij neerleggen dat die strijd gestreden is heeft dat nog wel kans van slagen. We laten ons nu eenmaal graag verleiden, zelfs met cultuur, mits op een aantrekkelijke manier gebracht.
Naschrift: Ik lees net op de cultuurblog van het NRC, door Sandra Smallenburg, dat de PVV in Den Haag jacht maakt op cultuursubsidies. Wonderlijk hoe zo'n partij, die prat gaat op "onze" eigen cultuur, die zelfde cultuur verdacht wil maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten